Garai batean treneko bonuekin ikasi nuen hitz bat da hori. Beste inoren esku utzi ezina bezala ulertzen zen bonua, bakoitzak berea erabili eta bakoitza bereaz arduratzen zena. Ba hori, besterenezina.
Bonu besterenezinekin mugitzen ginen teorian, praktikan bai baitziren besteren bonuekin bidaiatzen zutenak ere, besterenezitasun horri izkin egin eta berea egiten zutenak, trena joan eta trena etorri.
Egun, ardurekin, alderantzizkoa gertatzen dela esango nuke. Ardura pertsonalek besterenezin beharko lukete, baina badira bereak besteren bihurtu eta lasai mugitzen asmatzen dutenak, bere nahi ezak besteren ezin bihurtuz, ardura joan eta ardura etorri. Zenbaitek beti dauka bonua eskura.
Ez diogu hau kapritxo hutsagatik: lagun gaitzazu . Eduki hau guztia doan ikus dezakezu euskarazko hitzik gabeko Tolosaldea ez dugulako irudikatzen. Atarikide, iragarle eta erakunde askoren laguntzarik gabe ez litzateke posible hori. Gero eta komunitate handiagoa sortu, orduan eta sendoagoa izango da Ataria: zurekin, zuekin. Ez utzi biharko gaur egin dezakezun hori: egin zaitez Atarikide!
EGIN ATARIKIDE!
